Νηστεία και προσευχή…

Η σούπα είναι ότι πρέπει για το κρύο. Όταν είναι άνοστη, όμως, και της λείπουν ορισμένα βασικά συστατικά, τότε περισσότερο σε χαλάει παρά σε «φτιάχνει». Από την άλλη, βέβαια, καλό είναι και το κρέας. Προτιμότερο. Αρκεί να μην κάνεις, νηστεία και προσευχή ώστε να σε βοηθήσει ο Θεός να… βάλεις ένα γκολ.

Γιατί στο ντέρμπι της Λεωφόρου, το μηδέν ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό θα άλλαζε μόνο με «θαύμα». Ήταν η ποιότητα του παιχνιδιού χαμηλού επιπέδου, ο ρυθμός σε χαμηλό επίπεδο και το ματς περισσότερο βάσει της συνολικής του εικόνας έμοιαζε με μάχη για την αποφυγή του υποβιβασμού, παρά για μονομαχία των δύο ομάδων που φέτος έχουν κατά τεκμήριο τους καλύτερους προπονητές στην κατηγορία.

Το παιχνίδι στηρίχτηκε στην τακτική, με τους δύο τεχνικούς να μην ξεφεύγουν από τα τετριμμένα. Παρέταξαν τις ομάδες τους με μία συγκεκριμένη διάταξη, την οποία δεν θέλησαν να πειράξουν ούτε στο ελάχιστο. Δεν παρέκλιναν από το αρχικό safe πλάνο τους, με κάθε ένα εξ αυτών να έχει διαφορετική προσέγγιση αλλά ίδιο, ουσιαστικά, στόχο. Το μηδέν στην άμυνα και… βλέπουμε μπροστά. Ο Γιοβάνοβιτς και ο Μαρτίνς μας έχουν «καλομάθει». Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε νέα πράγματα και ιδέες, να ασκούν επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας τους. Παρόλα αυτά, στη Λεωφόρο ήξεραν αμφότεροι πως κάθε λάθος στην σκακιέρα μπορεί να δώσει την ευκαιρία στον αντίπαλο για να του κάνει ματ. Γι' αυτό μόνο άλλαξαν πρόσωπα και όχι σχηματισμό κατά τη διάρκεια του 90λεπτου...

Η δύναμη, η δίψα και η θέληση υπήρξε. Λογικό, δεν χρειάζεται προπονητής για να τα μεταδώσει αυτά στους ποδοσφαιριστές του όταν μιλάμε για το μεγαλύτερο ντέρμπι της χώρας. O Παναθηναϊκός έβγαζε μεγαλύτερη ένταση στον αγωνιστικό χώρο, ο Ολυμπιακός περίμενε. Οι παίκτες του Μαρτίνς έπεφταν πάνω (και ντούμπλαραν) σε Πέρεθ, Βιγιαφάνιες για να μην τους επιτρέψουν να βγάλουν μπροστά και κάθετα την μπάλα, αυτοί του Γιοβάνοβιτς δεν άφησαν τον Τικίνιο να κρατήσει ή σπάσει μπάλες, βγάζοντάς τον από το ματς. Παράλληλα, κράτησαν χαμηλά τα αντίπαλα μπακ, που ούτως ή άλλως φάνηκε πως είχαν εντολή από τον πάγκο να μην υπερβάλουν. Διότι Λαλά και Ρέαμπτσουκ (και ο Καρμπόβνικ όταν μπήκε) μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, πέρασαν το κέντρο λιγοστές φορές.

Εμβιλά, Καμαρά πρόσθεταν τρεξίματα, αλλά όχι κράτημα της μπάλας, οι Πέρεθ, Χουάνκαρ κάτι το απρόβλεπτο και μία κατά κάποιο τρόπο δημιουργία. Δεν έφταναν, όμως, δύο παίκτες εκατέρωθεν για να αλλάξει το ματς. Χαμηλό τέμπο, με το σκηνικό γνώριμο στο μεγαλύτερο μέρος. Ο Ολυμπιακός να δίνει χώρους και μπάλες, με τον Μαρτίνς να τσεκάρει την ετοιμότητα και των τριών στόπερ του, δίνοντας ανάσες σε Ελ Αραμπί, Μασούρα. Ο Γιοβάνοβιτς έφτιαξε με την αλλαγή του Ιωαννίδη τον Παναθηναϊκό, με τον Έλληνα φορ να κουμπώνει καλύτερα στα «θέλω» του από τον Μακέντα. Όσες φορές, όμως, οι «πράσινοι» έφταναν στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, δεν είχαν τον τρόπο να σπάσουν το ερυθρόλευκο μπλόκο.

Οι δύο ομάδες δεν χαλάστηκαν εν τέλει. Λίγο παραπάνω ο Παναθηναϊκός που είχε τον έλεγχο αλλά μέχρι εκεί. Ο Ολυμπιακός κατέβηκε για το μηδέν, το πήρε και ούτε που θα σκεφτεί ξανά το ματς, αφού έφυγε αλώβητος από το ντέρμπι. Παρόλα αυτά προβληματίζει με την εικόνα του τον τελευταίο μήνα, με τις απουσίες των Αγκιμπού, Μπουχαλάκη να του «χαλάνε» κι άλλο το… image. Όπως και οι έξτρα λύσεις και ταχύτητα που έδιναν οι Ονιεκούρου, Γκάρι, παρότι μέχρι στιγμής δεν έχουν θέλξει. Γιατί οι Πειραιώτες στη Λεωφόρο ήταν μια αργή, «βαριά» και ακίνδυνη ομάδα.

Όπως έλειψε ο Σάντσες στο «τριφύλλι» που είναι σε καλύτερη κατάσταση από τον Κώτσιρα, το κάθετο στιλ παιχνιδιού των Αλεξανδρόπουλου-Λούντκβιστ (ο πρώτος έπαιξε λίγο, ο δεύτερος καθόλου), το κάτι απρόβλεπτο που μπορούν να προσφέρουν οι Χατζηγιοβάνης-Καρλίτος.

Έλειπαν σημαντικά συστατικά και η σούπα που σερβιρίστηκε στο «Απόστολος Νικολαΐδης» ήταν άνοστη, άγευστη…

Follow @giorgostsanakas